Het plan was simpel. Het opschrijven ook, maar 14 letters!
Tiny Watercabin.
Maar de uitwerking blijkt ieeeetsssje minder makkelijk. En dat komt niet door het onvermogen van onze Buurman en Buurman, maar vooral doordat het ineens weer WINTER lijkt te zijn begin april!
Handen die rustig aan blauw en daarna paars worden bij het zagen, de planken die van de wand afwaaien voordat de eerste schroef er in zit, lichamen die volledig doorweekt zijn nadat het (gave doorzichtige dak) van de douche er opgezet is…
Ja, het is blijkbaar de periode voor windvlagen, sneeuw, hagel, regen én kou. Dat hadden André en Kees niet voorzien.
Aan Kees zijn humeur is het weer af te lezen. André kijkt hem eens aan (als de hagelstenen in de ooghoeken wat gesmolten zijn) en begint hard te lachen om de ‘weerman’. Kees ziet de humor er uiteindelijk ook wel van in.
En dus gaan ze weer door… want het moet af. Een paar keer per dag ga ik kijken. Even samen doorspreken waar wat komt, wat is handig, wat blijkt zeer onhandig… en zo wordt het gave huisje steeds meer ‘ons’.
Het uitzicht staat al als een huis, vogels vliegen af en aan voor de dubbele terrasdeuren en de ooievaar zit af en toe op het nest.
Bijna. Nog heel even. Dan staat de rest ook helemaal gaaf te zijn.
En zijn André en Kees weer opgedroogd.
Ramona